Google: Στο πλαίσιο του δικαιώματος στη λήθη, οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν το δικαίωμα να αιτούνται την αφαίρεση πληροφοριών που αφορούν στο πρόσωπό τους από τα αποτελέσματα των αναζητήσεων, σε περιπτώσεις που αυτά είναι εκπρόθεσμα ή αναληθή. Από την αρχή, έχουμε δημοσίως διατυπώσει τις ανησυχίες μας αναφορικά με την απόφαση, παρόλα αυτά εργαστήκαμε σκληρά προς τη συμμόρφωσή μας με αυτήν, και το πράξαμε με συνείδηση και σε συνεργασία με τις Αρχές Προστασίας Δεδομένων. Μέχρι σήμερα, έχουμε διαχειριστεί αιτήματα διαγραφής περισσότερων από 2 εκατομμύρια αποτελεσμάτων αναζήτησης στην Ευρώπη, και απομακρύνει περισσότερα από 800.000 εξ αυτών. 
Έχουμε, επιπλέον, φροντίσει, με μεγάλη προσοχή, να μη διαγράψουμε αποτελέσματα δημοσίου ενδιαφέροντος, όπως ακριβώς όρισε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Οι περισσότερες δε Αρχές Προστασίας Δεδομένων έχουν καταλήξει πως η συγκεκριμένη προσέγγιση διασφαλίζει την ενδεδειγμένη ισορροπία.
Ωστόσο, δύο υποθέσεις του δικαιώματος στη λήθη, που αυτή τη στιγμή βρίσκονται ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, απειλούν αυτή την ισορροπία.
Στην πρώτη περίπτωση, τέσσερα φυσικά πρόσωπα – τα ονόματα των οποίων δεν μπορούμε να αναφέρουμε – διατυπώνουν ένα φαινομενικά απλό επιχείρημα: η ευρωπαϊκή νομοθεσία προστατεύει ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα περιλαμβάνουν πληροφορίες σχετικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις ή το ποινικό μητρώο κάποιου. Επομένως, όλες οι αναφορές σε ποινικές ή πολιτικές συνδέσεις θα έπρεπε αυτομάτως να αποκλείονται από τα αποτελέσματα των αναζητήσεων, χωρίς να γίνεται λόγος περί δημοσίου ενδιαφέροντος.
Αν το Δικαστήριο αποδεχόταν αυτή την άποψη, θα έδινε στην ουσία λευκή επιταγή σε ανθρώπους που ίσως επιθυμούσαν να επωφεληθούν από την περί ιδιωτικότητας νομοθεσία για να αποκρύψουν πληροφορίες από την κοινή γνώμη – όπως, επί παραδείγματι, οι πολιτικές πεποιθήσεις ενός πολιτικού προσώπου ή η ποινική δραστηριότητα ενός δημοσίου προσώπου. Κάτι τέτοιο θα απέκλειε πλήρως το ευρύ κοινό από σημαντικές πληροφορίες, των οποίων έχει δικαίωμα στη γνώση, σχετικά με ανθρώπους που το αντιπροσωπεύουν στη δημόσια ζωή είτε του παρέχουν υπηρεσίες.
Στη δεύτερη υπόθεση, το Δικαστήριο καλείται να αποφασίσει αν η Google θα έπρεπε να θέσει σε ισχύ το δικαίωμα στη λήθη όχι αποκλειστικά στην Ευρώπη, αλλά παγκοσμίως. Εμείς – μαζί με ένα ευρύ φάσμα οργανισμών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μέσων ενημέρωσης αλλά και άλλους, όπως η Wikimedia – πιστεύουμε ότι αυτό αντίκειται στις βασικές αρχές της διεθνούς νομοθεσίας, που επιτάσσουν ότι καμία χώρα δεν θα έπρεπε να έχει τη δικαιοδοσία να επιβάλλει τους νόμους σε πολίτες άλλων χωρών, ειδικά όταν αυτό αφορά σύνδεση σε καθόλα νόμιμο περιεχόμενο. Η υιοθεσία ενός τέτοιου κανονισμού θα ενθάρρυνε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων λιγότερο δημοκρατικών καθεστώτων, να προσπαθήσουν να επιβάλουν τις αξίες τους στους πολίτες μιας άλλης χώρας.
Αναφερόμαστε ενεργά στο θέμα διότι η απαγόρευση της πρόσβασης σε νόμιμη και χρήσιμη πληροφορία είναι αντίθετη με την αποστολή μας ως εταιρεία και μας εμποδίζει να παρέχουμε την ολοκληρωμένη υπηρεσία αναζήτησης που ο κόσμος περιμένει από εμάς.
Ωστόσο, η απειλή είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό. Οι συγκεκριμένες υποθέσεις αντιπροσωπεύουν μια σοβαρή προσβολή του δικαιώματος του κοινού να έχει πρόσβαση σε νόμιμες πληροφορίες.
Θα επιχειρηματολογήσουμε στο δικαστήριο υπέρ μιας λογικής ερμηνείας του δικαιώματος στη λήθη και της δυνατότητας των κρατών, σε όλο τον κόσμο, να θεσπίζουν τους δικούς τους νόμους και όχι να δέχονται την επιβολή νόμων τρίτων. Μέχρι τις 20 Νοεμβρίου, οι χώρες και οι θεσμοί της Ευρώπης έχουν τη δυνατότητα να κοινοποιήσουν τις απόψεις τους στο Δικαστήριο. Εμείς ενθαρρύνουμε τον κάθε έναν που ενδιαφέρεται για τη δημόσια πρόσβαση στην πληροφορία να υπεραμυνθεί του δικαιώματος αυτού και να παλέψει για τη διατήρησή του.
Επιμέλεια κειμένου Kent Walker, SVP and General Counsel, Google
