Ένα από τα σημαντικότερα πειράματα ρομποτικής που έγιναν παλιότερα είναι όταν κάποιοι επιστήμονες άφησαν ελεύθερο ένα robot σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο ώστε να δουν πως θα αντιδρούσαν τα παιδιά. Πέρα από το συναίσθημα της περιέργειας για το τι είναι αυτό που αντικρίζουν, τα παιδιά προσπάθησαν να κλοτσήσουν και να χτυπήσουν το ρομπότ.
Το συμπέρασμα αυτού του πειράματος ήταν ότι ίσως θα έπρεπε να αφήσουν ελεύθερα και τα robot ώστε να δουν τι κινήσεις θα κάνουν και πως θα περιηγηθούν στον κόσμο. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας έχουν καταλήξει στο ότι αν αφήσετε τα robot να χτυπήσουν αντικείμενα με τα χέρια τους, θα τα βοηθήσετε να μάθουν καλύτερα να πιάνουν αυτά τα αντικείμενα.
Το πείραμα διεξήχθη εξ ολοκλήρου σε προσομοίωση. Το περιβάλλον προσομοιώνει μεταβλητές όπως η τριβή, και ένας ρομποτικός βραχίονας προσπαθεί να πιάσει ένα αντικείμενο χρησιμοποιώντας διαφορετικές λαβές. Εάν δε σκοντάψει, το σύστημα το μετράει σαν νίκη και αν κάνει κάτι λάθος, το σύστημα το μετράει ως μια ήττα. Πάνω σε πολλές απόπειρες, το robot μαθαίνει τι αποτελεί μια ισχυρή αντίληψη.
Αλλά εδώ έρχεται ο λεγόμενος “ανθρώπινος ηθοποιός”, ένα είδος πρόσθετου σήματος. Αν το robot καταφέρει να πιάσει καλά ένα αντικείμενο, ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μια “διεπαφή” για να κάνει κλικ στο αντικείμενο που συγκρατεί και να εφαρμόσει μια δύναμη σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζετε κάποια πράγματα. Μια προσομοίωση είναι ένα αναγκαστικά ατελές μοντέλο του πραγματικού κόσμου. Δεν υπάρχει τρόπος να φτιάξουμε πιστά αντίγραφα. Έτσι, το να μεταφέρουμε αυτό που ένα ρομπότ μαθαίνει στην προσομοίωση σε ένα φυσικό ρομποτικό βραχίονα είναι ακόμα πολύ δύσκολο.
