Πριν από περίπου 650 εκατομμύρια χρόνια, κατά τη διάρκεια μιας τεράστιας χρονικής περιόδου 15 εκατομμυρίων ετών, η Γη βυθίστηκε σε μια τρομερή εποχή παγετώνων. Πρόσφατες μελέτες υποθέτουν ότι καθώς η περίοδος αυτή πλησίαζε στο τέλος της, η Γη μπορεί να μην είχε παγώσει εντελώς.
Δείτε επίσης: Ηλιακή οροφή θερμοκηπίου μπορεί να αλλάξει το μέλλον της καλλιέργειας
Η εξερεύνηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πλανήτης ήταν πιο πιθανό να εμοιαζε με μια “λασπωμένη σφαίρα” παρά με μια “χιονόμπαλα”, με ενδείξεις ύπαρξης νερού σε ρηχές θάλασσες στα μεσαία γεωγραφικά πλάτη. Αυτή η φαινομενικά αφιλόξενη κατάσταση μπορεί να συνέβαλε καθοριστικά στη διατήρηση της ζωής κατά τη διάρκεια αυτής της ακραίας περιόδου στη Γη.
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν πρόσφατα στοιχεία για το παρελθόν εξετάζοντας δείγματα από τη δασική περιοχή Shennongjia της επαρχίας Hubei στην Κίνα, μια περιοχή που πιστεύεται ότι σχετίζεται με τις τελευταίες ημέρες του παγετώνα του Μαρίνο πριν από 628-623 εκατομμύρια χρόνια.
Η περίοδος του Μαρίνο ήταν μία από τις πιο ακραίες εποχές πάγου στην ιστορία της Γης, σε τέτοιο βαθμό που ονομάστηκε “Γη της Χιονόμπαλας“. “Πιστεύαμε ότι η Γη είχε παγώσει εντελώς κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς εποχής των παγετώνων“, δήλωσε ο καθηγητής γεωεπιστημών του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι, Thomas Algeo, σε μια δήλωση. “Αλλά ίσως ήταν περισσότερο μια λασπώδης Γη.”
Δείτε ακόμα: Ποντίκια με δύο πατέρες: Γεννήθηκαν ποντίκια από δύο αρσενικά κύτταρα
Ο Algeo και η ομάδα του ανακάλυψαν εντυπωσιακές αποδείξεις μιας χλωρίδας αλμυρού νερού, γνωστής ως βενθικά φωτοτροφικά μακροφύκη. Αυτή η μορφή άλγης είναι ενσωματωμένη σε μαύρο σχιστόλιθο, ένα σκουρόχρωμο ίζημα που αποτελείται από οργανικό υλικό το οποίο έχει αποτεθεί κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων στη Γη. Αυτός ο χαρακτηριστικός μαύρος σχιστόλιθος χρονολογείται από την παγετώδη περίοδο του Μαρίνο, η οποία έλαβε χώρα πριν από περίπου 600 εκατομμύρια χρόνια.
Τα είδη φυκιών που ζουν στα βάθη των ωκεανών μας χρειάζονται φως από τον ήλιο για τη φωτοσύνθεση – μια απαραίτητη διαδικασία κατά την οποία το φως του ήλιου χρησιμοποιείται για τη μετατροπή του νερού και του διοξειδίου του άνθρακα σε ενέργεια. Ο Huyue Song, επικεφαλής ερευνητής από το Πανεπιστήμιο Γεωεπιστημών της Κίνας, υποστήριξε ότι ενώ το οξυγόνο δεν υπήρχε στα βαθιά νερά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι ρηχές θάλασσες το περιείχαν.
Αυτό υποδηλώνει ότι οι κατοικήσιμες συνθήκες στους ωκεανούς μπορεί να ήταν ευρύτερες από ό,τι αρχικά είχε υποτεθεί και θα μπορούσαν να έχουν φτάσει ακόμη και σε θάλασσες μεταξύ των τροπικών περιοχών και των πόλων. Μορφές ζωής, όπως μονοκύτταροι και πολυκύτταροι οργανισμοί, θα μπορούσαν να έχουν εγκατασταθεί σε αυτούς τους ανοιχτούς ωκεανούς όταν η εποχή των παγετώνων του Μαρίνου έφτασε στο τέλος της, επιτρέποντας στον πλανήτη μας να αποψυχθεί.
Τα φύκια στο νερό απελευθέρωσαν διοξείδιο του άνθρακα, ένα αέριο του θερμοκηπίου που παγίδευσε τη θερμότητα και τελικά οδήγησε στο λιώσιμο των παγετώνων.
Δείτε επίσης: Το θησαυροφυλάκιο σπόρων της Αρκτικής «ανοίγει τις πόρτες του» στο κοινό
Δεν είναι βέβαιο τι ενεργοποίησε αυτές τις εποχές παγετώνων, ωστόσο πιστεύεται ότι μπορεί να συνδέεται με πολυκύτταρους οργανισμούς που απέσπασαν διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα, γεγονός που οδήγησε στην εξάλειψή του και κατά συνέπεια στην ψύξη του πλανήτη μας.
Η έρευνα της ομάδας δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature Communications.
