Πάνω από 400 εκατομμύρια χρόνια πριν, μια ανάδυση θερμών βράχων από το μανδύα της Γης χώρισε τον φλοιό στη Μογγολία, δημιουργώντας έναν ωκεανό που επέζησε για 115 εκατομμύρια χρόνια.
Δείτε επίσης: Νέα στοιχεία για τον υπόγειο ωκεανό στην “καρδιά” του Πλούτωνα
Η γεωλογική ιστορία αυτού του ωκεανού θα μπορούσε να βοηθήσει τους ερευνητές να κατανοήσουν τους κύκλους Wilson ή αλλιώς τη διαδικασία με την οποία οι υπερήπειροι διασπώνται και ενώνονται. Αυτές είναι αργές, ευρείας κλίμακας διεργασίες που προοδεύουν λιγότερο από μία ίντσα ετησίως, δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Daniel Pastor-Galán, γεωεπιστήμονας στο Εθνικό Ισπανικό Ερευνητικό Συμβούλιο στη Μαδρίτη.
Οι γεωεπιστήμονες μπορούν να ανασυνθέσουν με αρκετή ακρίβεια τη διάλυση της τελευταίας υπερηπείρου, της Παγγαίας, πριν από 250 εκατομμύρια χρόνια. Αλλά πριν από αυτό, είναι δύσκολο να μοντελοποιήσουμε ακριβώς πώς αλληλεπιδρούσαν ο μανδύας και ο φλοιός.
Σε μια νέα μελέτη, οι ερευνητές επικεντρώθηκαν στα ηφαιστειακά πετρώματα στη βορειοδυτική Μογγολία από την περίοδο του Devonian (419 εκατομμύρια έως 359 εκατομμύρια χρόνια πριν), ανακαλύπτοντας έναν ωκεανό.
Δείτε ακόμα: Το φεγγάρι του Κρόνου φιλοξενεί ένα μυστικό ωκεανό
Το Devonian ήταν η «Εποχή των Ψαριών», όταν τα ψάρια κυριαρχούσαν στους ωκεανούς και τα φυτά άρχισαν να εξαπλώνονται στη στεριά. Εκείνη την εποχή, υπήρχαν δύο μεγάλες ήπειροι, η Laurentia και η Gondwana, καθώς και ένα μεγάλο τμήμα μικροηπείρων που τελικά θα γινόταν αυτό που είναι τώρα η Ασία. Αυτές οι μικροήπειροι σταδιακά συγκρούστηκαν μεταξύ τους και συγχωνεύτηκαν σε μια διαδικασία που ονομάζεται επικάθιση.
Οι ερευνητές άρχισαν να κάνουν επιτόπια έρευνα στη βορειοδυτική Μογγολία, όπου οι βράχοι από αυτές τις συγκρούσεις ηπείρων εκτίθενται στην επιφάνεια το 2019, μελετώντας την ηλικία και τη χημεία των αρχαίων στρωμάτων βράχου. Βρήκαν ότι μεταξύ περίπου 410 και 415 εκατομμυρίων ετών πριν, ένας ωκεανός που ονομάζεται Μογγολικός Ωκεανός-Οχότσκ άνοιξε στην περιοχή. Η χημεία των ηφαιστειακών πετρωμάτων που συνόδευαν αυτό το ρήγμα αποκάλυψε την παρουσία ενός υπερυψώματος του μανδύα – ένα ρεύμα ιδιαίτερα καυτού, πλευστού βράχου.
Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό συμβαίνει ακριβώς στη μέση ενός συμπαγούς κομματιού της ηπείρου, σκίζοντας το. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, η γεωλογία είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, επειδή το υπερύψωμα έσκιζε τον φλοιό που είχε προηγουμένως ενωθεί μέσω της επικάθισης. Τα αδύναμα σημεία μεταξύ των συσσωρευμένων μικροηπείρων, σε συνδυασμό με το υπερύψωμα, πιθανώς βοήθησαν να σχηματιστεί ο ωκεανός. Οι ερευνητές δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στις 16 Μαΐου στο περιοδικό Geophysical Research Letters.
Δείτε επίσης: Τα φεγγάρια του Ουρανού μπορεί να κρύβουν ωκεανούς μέσα τους
Ο ωκεανός έκλεισε στο ίδιο σημείο που άνοιξε, κάτι που αποτελεί κοινό μοτίβο στους κύκλους ζωής των ωκεανών, είπε ο Pastor-Galán, αλλά οι ερευνητές εξέτασαν μόνο ένα στιγμιότυπο του ανοίγματος του ωκεανού σε αυτή τη μελέτη.
Πηγή: space.com
