Για πολλούς βία και ψηφιακά παιχνίδια είναι σύμφυτες έννοιες. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, βία ενυπήρχε στα ψηφιακά παιχνίδια ήδη από τις απαρχές της δεκαετίας του ’80 όταν ο χρήστης προσπαθούσε να σκοτώσει εξωγήινους στο Space Invaders!
Σήμερα, με τη θεαματική βελτίωση των γραφικών σε σχεδόν φωτορεαλιστικά επίπεδα, δεν είναι λίγοι που εκφράζουν έντονο προβληματισμό για την βία και την απεικόνισή της στα ψηφιακά παιχνίδια. Έως σήμερα όμως, ενδεχομένως προσχηματικά, η βία εντασσόταν σε ένα θεματικό πλαίσιο. Είτε όταν ως χρήστης έπαιρνες το ρόλο ενός αστυνόμου όπως στο LA Noire, είτε όταν η βία ήταν εντελώς “καρτουνίστικη” (σειρά Carmageddon), είτε όταν ήσουν ένας πολεμιστής (σειρές Call of Duty, Medal of Honor) ή όταν ήσουν ο σωτήρας του γαλαξία (η RPG τριλογία Mass Effect).
Οι δημιουργοί του νέου ψηφιακού παιχνιδιού Hatred (εύγλωττος ο τίτλος: “Mίσος”) όμως, δεν τηρούν απολύτως κανένα πρόσχημα, καθώς δεν υπάρχει κανένα “θεματικό πλαίσιο” ή ιστορία, καμία προσπάθεια διάσωσης του πλανήτη από κάποια απειλή. Στον απόηχο των αλλεπάλληλων τραγικών περιστατικών πυροβολισμών με νεκρούς σε σχολεία και πανεπιστήμια των ΗΠΑ, ο ψυχοπαθής “ήρωας” (ούτε ως αντιήρωας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί) επιδίδεται σε ένα λουτρό αίματος χωρίς κανέναν απολύτως λόγο!
[wdca_ad id=”82656″ ]
“Μισώ αυτό τον κόσμο (…) Όλη μου η ζωή είναι μόνο παγωμένο και πικρό μίσος, και πάντοτε ήθελα να πεθάνω βίαια… Αυτή είναι η ώρα της εκδίκησης και καμία ζωή δεν αξίζει να σωθεί. Και θα βάλω στον τάφο όσους πιο πολλούς μπορώ. Ήρθε η ώρα να σκοτώσω, και ήρθε η ώρα να σκοτωθώ… Η προσωπική μου σταυροφορία γενοκτονίας αρχίζει εδώ” αναφέρει χαρακτηριστικά ο “πρωταγωνιστής” που σκοτώνει με δεκάδες φρικιαστικούς τρόπους ανύποπτους περαστικούς (γυναίκες, ηλικιωμένους, αστυνομικούς) χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Πολλοί λένε ότι το παιχνίδι του (παντελώς άγνωστου) στούντιο Destructive Creations, με το επίμαχο τρέιλερ να έχει προκαλέσει θόρυβο στις ΗΠΑ με… 1 εκατ. προβολές και σχεδόν 32 χιλιάδες “likes“(!), αποτελεί στην πραγματικότητα ένα έξυπνο διαφημιστικό κόλπο ώστε το στούντιο να προσελκύσει δημοσιότητα για το δημιούργημά του, που δεν ξεπερνά τη μετριότητα. Όμως επαναφέρει στην επιφάνεια και μια ατέρμονη συζήτηση για τα όρια της πρόκλησης σε ένα παιχνίδι (ή ακόμη σε μια ταινία ή ένα τραγούδι) και πότε αυτά ξεπερνιούνται.
Πηγή: skai.gr
